197. niyəsini bilmirəm, ama hər dəfə gün batanda o hardansa düşən işığın divara vurduğu kölgələri görəndə elə bilirəm dünyanın ən yalnız insanıyam. beynimdə mənə aid olmayan tam ifadə etməyi də bacarmadığım xatirələr canlanır, bir şey gəlib boğazımda düyünlənir. kiməsə izah etməyə çalışsan, onsuz da anlamayacaq, boş-boş danışma deyib yola verəcək- deyəsən, elə yalnızlıqdan da çox qoyan şey budu.